Ads 468x60px

15 Şubat 2014 Cumartesi

Özledim!


Özledim. Çok çok özledim. Öyle aşık olduğunda sevdiğin aklına gelince içinin kıpır kıpır olması gibi değil bu his.
Bu his hiçbirşeye benzemiyor. Hüzün var içinde bunun, özlemim burnumun direğini sızlatıyor. 
Bugün oğlumdan uzağım, çalışıyorum. Seviyorum işimi. Birazdan seansa girince hafifleyecek hissim. Çocukları bu kadar sevmekle oğlumu bu kadar sevmem arasında birbirini besleyen bir akış var. 
Oğlumu öyle özledim ki...Başka iş yapıyor olsaydım bu kadar saat nasıl ayrı kalırdım? İnanmadığım, beni beslemeyen hatta tüm enerjimi emen bir iş olsaydı nasıl yapardım?
Sesi, gülüşü, sıcaklığı, çat pat cümleleri yankılanıyor zihnimde. Düşünüyorum da...Bebekler annelerine yakın olmalı. Ya da anneler bebeklerine kuş olup uçabilmeli. Kalabalık bir kafede tatlını yerken gözyaşların akabilmeli eğer anneysen. Kimse bakmamalı ama,bakanlarsa anlamalı, ayıplamamalı ve hak vermeli.