Ebeveyn olabilme kapasitesi

Bazı sorunların çözülmesi uzun sürüyor. Nedeni ise değişime karşı gösterdiğimiz direnç... Özellikle çocuklarımızla ilişkilerimiz söz konusu olduğunda, kendimizi onların ebeveyni değil de yöneticileriymiş gibi gördüğümüz yerler oluyor. "Ne kadar ve ne zaman yiyeceğine ben karar veririm, senin aç veya tok olmanla, canının isteyip istememesiyle ilgilenmiyorum"
Bu davranışın arkasında bir düşünce kalıbı yatıyor:"Çocukların bizim yönetimimize ihtiyacı var" . Onları birer birey olarak kabul edememek bence zorluğumuz.Evet bazen henüz konuşamasalar, ellerine yüzlerine bulaştırarak kusarak yemek yeseler, uykuya direnip zamansız yerlerde uyusalar bile,tuvaletlerini altlarına yapip onunla bir süre ortalarda dolaşsalar bile !Onlar bizden farklı ihtiyacları olan farklı tercihleri olan insanlar.Bizim uzantımız değiller! Ebeveyn olmak yönetmek değil, incelemek demek. Uzun uzun gözlem demek."Şu zamanlarda bunu yapıyor, şunlardan hoşlanmıyor,bunu yapmaya bayılıyor,kakasını yapmadan önce böyle yapıyor, açıkınca şöyle yapıyor" gibi gözlemler.
Gözlem yapmak zor birşey değil.Eğer gün içinde yeterince zaman geçiriliyorsa ve ebeveyn çocuktan gelen sinyallere açıksa zaten otomatik kaydedilecektir bu bilgiler.
Bu bilgiler bazen kaydedilmez.Nedeni ebeveynin çocuğa kendi rutinini empoze etmeye çalışması,çocuğun ihtiyaçlarına kulak vermemesidir.
Bir de çocuk yetiştirme işi aslında deneme yanılma ve sabır işidir. Zaten işe yaramayan bazı rutinlerin bozulmasından korkmadan yeni denemeler yapmak,yaratıcı olmak gerekir. Örneğin uyku konusunda farklı bir yol denemek, yemek saatini mantıklı bir saatle değiştirmek, hatta bakıcıyı bir süreliğine göndermek ya da bazen düzeni bozacağını bile bile yakınlardan yardım istemek...Çocuk yetiştirmek için yeni fikirlere açık olmak,kaygıları dindirmeyi başarmak önemli.Yeni bir yöntem denerken sabırlı olmalı.Alışmak için kendimize de çocuğumuza da zaman vermeli.Hatta evdeki başka insanlara da!
Bizi kızdıran tavsiyelere kulak tıkarken, mutlaka güvenilir bir iki insan seçmeli.
Bir de en önemlisi birinden yardım isteniyorsa o insana mutlaka güvenmeli.Güvenmedigimiz insanın bize yardımı dokunmaz ve sonuc hayalkirikligi olur.
"Benim sürece bırakacak, yeni yöntemler deneyecek, onun ihtiyaçlarını izleyecek sabrım yok " deniyorsa da o zaman yardım alınacak.Nerede bitti sabrımız,ne eksik ne fazla geldi konuşulacak. Objektif değerlendirme yapan biriyle sıkıntılar paylaşılacak.
Böylece yönetim becerilerimizi bilmem ama ebeveyn olma kapasitemiz eminim gelişecek,büyüyecek.