“Düşünce çocuklar ağlayabilir.
Orada hissettikleri acı hem fiziksel hem de psikolojik bir acıdır”
Aletha Solter
Çocukluğunuzu hatırlayın. Düşmek
nasıl bir histi? Düştüğünüz zamanlarda çevrenizden gelen tepkileri nasıl
hissettirirdi?
En rahatlatıcı tepki nasıldı? En rahatsız
edici tepki neydi? Bu tepkileri kimler verdi?
Birkaç gün önceydi. Evimin
yakınlarında bisikletli bir kız çocuğunun arkasından bir baba yürüyordu. Kız
yedi sekiz yaşlarında, baba belli işten gelmiş üstünde kumaş pantolon gömlek…
“Ne güzel! Işten gelir gelmez
kızıyla ilgilenen bir baba! “ diye geçirdim aklımdan. Bu yeni babalar da pek
bilinçli ve ilgili azizim… derken…. Çocuk düştü bisikletten.
Canı fena yandı, kalkamadı bir
süre, ağladı. Buraya kadar birşey yok. Çocuk bu, düşe kalka büyür. Bana sıkıntı
veren ve bu yazıyı yazmama sebep olan babanın tavrı.
Kızına birkaç adım uzaktan bakarak “Öyle sürersen düşersin tabi.
Ellerini bıraktın” dedi.
Kız “Bırakmadım direksiyon böyle
oldu” diye anlatmaya çalıştı derdini. Yok… Baba ısrar ediyor ve kızıyor. “Kalk
bir şey yok. Ne ağlıyorsun? Ben ağlıyor muyum?”
Kız eve doğru yürüyor ve “Çok
acıyor” diyor. Baba konuyu değiştiriyor “Kardeşin nerede?”
Kız kırgın bir ses tonuyla
yanıtlıyor “Evde”
“Nereden biliyorsun?” diyor baba
inanmadığını belli ederek.
“Biliyorum çünkü gördüm” diyor kız iyice kızarak.
Eşim yanımda. Üzülerek ona
bakıyorum. “Öyle bakma.” Diyor. “Seninle tanışmasaydım ben de böyle
olabilirdim”
“Nasıl yani? Ah çocuğum! Iyi misin? Canın yandı mı? diye sorabilmenin benimle ne ilgisi var?” diyorum.
“Çok ilgisi var. Sen bana babanın çocuk
gelişimindeki yerini anlatmasan, neredeyse her problemin gelip gelip çocukluk deneyimlerine
dayandığını söylemesen ben doğru davranmak için kafa patlatmazdım.Otomatik tepkiler verirdim. O tepkiler de böyle işte!”
Ne görüyorsak onu yapıyoruz. “Kalk
kalk birşey yok!” demek öğrendiğimiz bir davranış. Muhtemelen kendi
ebeveynlerimizden. Kendi ebeveynlerimiz bizim duygu ve deneyimlerimize doğru
tepkiyi vermeyince, biz nasıl bunu öğrenelim?
Babaların farkındalık kazanması
öyle önemli ki… Babaların davranışlarının çocuklarının gelişiminde ne kadar
büyük rol oynadığını bilmesi ve az çabayla harikalar yaratabileceklerine
inanmaları... Babaların eğitimli olması gelecek nesiller için öyle büyük bir adım ki….
Merhabalar
YanıtlaSilBu konuyu uzun zamandır ben de çok düşünür oldum, özellikle bir çocuk sahibi olduktan sonra. İlk çocukluk döneminde çok karşılaşılıyor bu durumlarla, yeni emekleyen yürümeyen çalışan çocuklarda özellikle. Çocuğunun düştüğünü gören ebeveynin "Kalk bir şey yok, bir şey olmadı kii" demesi beni de çok rahatsız ediyor. Çocuk çok ağlamasın, aman şımarmasın, kendi başının çaresine baksın gibi belli bahanelere sığınarak yapılan anlamsız tepkiler, çocuğun duygusunu, acısını yok saymaktır ve bana göre bir psikolojik şiddettir. Orada olan bir olay var ve bunun sonrasında çocuğun yaşadığı bir acı var. Evet belki çok abartmamak gerekir bunu büyütmemek gerekir bazen ebeveynler de çok büyük bir şey olmuş gibi tepki verebiliyor ama bu acıyı yok saymaya varmamalıdır. Bu deneyimleri çok yaşayan çocuk, ebeveyni tarafından anlaşılamadığını düşünebilir.
Yazınızı çok beğendim, ben de kendi düşüncelerimi eklemek istedim, çalışmalarınızda başarılar dilerim..
Üzerinde çok düşündüğüm ve üzüldüğüm bir konu bu.. Şükür ki eşim o babalardan değil.. ne kadar bazen bazı tutumlarına kızsam da ..ki o da bana kızıyordur tabi tamamen aynı fikirde olmamız imkansız..
YanıtlaSilAnnelerin üzerindeki ağır yük ağır sorumlumluluk babayla paylaşıldığında daha kıymetli daha güzel...